نام علمی گیاه: Punica granatum و Punica malus
این گیاه به انگلیسی Pomegranate نامیده می شود.
درخت انار بومی کشور ایران است و در هند، جنوب شرق آسیا و مناطق هیمالیا بطور طبیعی یافت می شود.
انار دارای اثرات درمانی فوق العاده ای است. مهمترین اثرات درمانی انار مربوط به اثرات آنتی اکسیدان، آنتی کارسینوژن و ضدالتهابی آن است.
در درمان بیماری های قلبی عروقی، سرطان، دیابت، مشکلات جنسی، عفونت های باکتریال، آلزایمر، چاقی و حتی اثر اشتها آور.

میوه‌ای است سرشار از ویتامین و به علت داشتن آهن و سایر عناصر دیگر دیرهضم می‌باشد.خوردن دانه‌های انار به مراتب بهتر از نوشیدن آب اناراست. انار میوه‌ای است که به آن خون‌ساز می‌گویند و به همین علت بهترین موقع برای مصرف آن صبح و قبل از صبحانه‌است. انار مقوی قلب، مفرح، دفع‌کننده چربی، ربّ انار، برگ انار در ضعف معده، کمی اشتها، تهوع، ضعف عمومی، تصفیه خون، خاصه در دختران جوان و دررفع میگرن مفید است. دانه‌های میوه جنگلی انار در معالجه اسهال بسیار موثر است.

بخش های مختلف انار محتوی مواد مختلف است:
آب انار:دارای آنتروسیانین ها،گلوکز، آسکوربیک اسید،الاژیک اسید،گالیک اسید،کافئیک اسید،کاتشین،کوئرستین، روتین، مینرال های فراوان و مقادیری آهن و اسیدهای آمینه است.
روغن هسته انار: 95 درصد پانیسیک اسید(punicic acid)، الاژیک اسید، و سایر اسیدهای چرب.
پوسته تازه: گالیک اسید و سایر اسیدهای چرب، کاتشین، کوئرستین، روتین و سایر فلاون ها و آنتوسیانیدها.
برگ انار: تانن(پونی کالین و پونی کافولین)، گیلکوزیدهای فلاون مانند لوتئولین.
گل انار: گالیک اسید، یورسولیک اسید، تری ترپنوئیدها.
ریشه و پوست انار:الاژیتانین ها مانند پونی کالین ، انواع مختلفی از آلکالوئید.
خواص آنتی اکسیدانت انار عمدتا مربوط به الاژیک اسید می باشد.